Zelfwaardering

Zelfstandig taken kunnen ontwikkelen die passen bij de leeftijd, nuttige feedback en ondersteuning krijgen om dit te doen

Sommige kinderen krijgen misschien geen autonomie omdat hun ouders alles voor hen doen en ze niet alleen laten leren, of omdat hun ouders niets voor hen doen, en dus niet leren hoe ze op een gezonde manier met hun reacties kunnen omgaan. 

Identiteit bestaat uit twee delen: persoonlijk en sociaal. Persoonlijke identiteit verwijst naar de gevoelens van kinderen over hoe ze verschillen van anderen, hun gevoel van uniciteit en individualiteit. Sociale identiteit verwijst naar de manieren waarop het kind voelt dat het hetzelfde is (of zou willen zijn) als anderen, meestal door identificatie met familie en/of vrienden. Daarom wordt onze identiteit gevormd door onze interacties met anderen, waar we leren over onze overeenkomsten/verschillen, communicatiestrategieën, onze voorkeuren/afkeer en onze persoonlijke sterke punten. De eerste mensen met wie we deze leerervaringen hebben, zijn onze zorgverleners.

Als een kind bijvoorbeeld van jongs af aan kritische en negatieve berichten van zijn ouders hoort, kan dit gevolgen hebben voor zijn identiteit, omdat ze deze kunnen internaliseren als zijnde 'wie ze zijn'. Ze kunnen schema's ontwikkelen zoals emotionele deprivatie of gebrekkigheid. Evenzo, als een ouder kind niet de kans krijgt om zelf beslissingen te nemen, relaties aan te gaan met andere kinderen en te leren van het maken van fouten, kan het moeite hebben om zijn eigen identiteit te vormen zonder zijn verzorgers, en een afhankelijkheidsschema ontwikkelen.