In het weekend wil ik nog wel eens de tijd nemen om een appeltaart te bakken. Die appeltaart verdeel ik dan onder wat mensen die ik ken. Niet alleen uit naastenliefde maar ook om niet teveel kiloās eraan te eten, aangezien ik niet alleen dol ben op het bakken van taart maar ook het opeten ervan. Ik begin vrolijk de appels te schillen, best even wat werk maar dat mag de pret niet drukken.
Daarna begin ik aan het deeg. Het pak meel, boter, eitje erbij en mixen maar. Ondertussen kijk ik naar de vorm op de aanrecht die er wat (te) groot uitziet. Ik begin het deeg erin te leggen en merk dat ik inderdaad tekort kom. Op dat moment ontstijgt er een enorme woede en teleurstelling in mij. Ik wil eigelijk de taartvorm aan de kant gooien en ben boos dat ik weer eens niet goed nagedacht heb. Weer eens te snel ben geweest en dit is het resultaat. Ondertussen lukt het me ook om mezelf te observeren en te herkennen dat ik in mijn kindmodus zit. Ik ben diep teleurgesteld en boos omdat ik iets leuks wil doen en dat loopt anders dan gedacht. Ook doet de straffende modus een duit in de zak; "Je bent weer eens te snel geweest, waarom bereid je het nou niet goed voor!" "Dan komt dit ervan, had je maar beter moeten nadenken."
Dit brengt mij terug naar mijn jeugd waar mijn moeder altijd in paniek raakte ongeacht het probleem. Mijn emoties hadden nooit houvast waardoor de paniek ook op mij vat kreeg. Ik had al helemaal niet geleerd om emoties te reguleren en oplossingen te zoeken die pasten bij de situatie. Ik probeerde mij voor te stellen hoe de gezonde volwassene zou reageren (de liefdevolle en emotioneel volwassen moeder) en kon redelijk snel schakelen gelukkig. Die moeder zou even in de lach schieten en bedenken dat we vandaag wel een hele grote appeltaart zouden krijgen.
Ik kon twee dingen doen; of de taart zonder bovenlaag bakken met lekker veel appels of even naar de winkel gaan om een pak meel erbij te kopen.
Ik deed het laatste en voelde me zo prettig dat ik deze luchtige oplossing aan mezelf had kunnen aanbieden.
Ik weet dat het een aantal jaren terug de zondag had verpest, en er geen taart was gekomen. Op dat soort momenten is er weinig volwassenheid in mij en reageer ik vooral zoals de "kleine ik" uit de beginjaren van mijn leven. Deze soort fysiek-emotionele tijdssprongen, waardoor ik niet in het huidige moment kan blijven, is een van de sporen van trauma, een onderliggend thema voor veel mensen. Het is zelfs zo diep "onderliggend" dat velen van ons niet weten dat het er is. Het schemamodel is juist gericht op die onderliggende trauma's waardoor ik vandaag even blij ben dat ik dagelijks met mijn neus op de feiten wordt gedrukt.
Comentarios